“ผมเป็นคนหนึ่งซึ่งกลับบ้านโดยหวังว่าจะผลิตอาหารปลอดภัยไว้บริโภคเอง เนื่องมาจากเมื่อปี 2557
ผมมีปัญหามาจากการที่ลูกชายป่วยเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาให้คุณภาพชีวิตกลับมาเหมือนเดิมได้อีก
ต้องฉีดยา เจาะนิ้วเพื่อตรวจค่าเลือดกันทุกวันวันละหลายครั้ง จึงเห็นความสำคัญของการดำเนินชีวิตที่เรียบง่าย
และปลอดภัยของครอบครัว หลังจากตัดสินใจวางแผนที่จะกลับบ้านแล้ว ปลายปี 2558 จึงเริ่มถอยมาอยู่ต่างจังหวัด
โดยลาออกจากงาน และขายคอนโดในกรุงเทพฯ มาเลย

แต่ก็ยังมาเจอปัญหาที่ทำให้มีความสงสัยอยู่ คือในตอนเด็กๆเราโยนเมล็ดผลไม้อะไรเรื่อยเปื่อย
ปรากฏว่ามันก็งอกงามเติบโตได้ง่ายๆ แต่พอกลับมาตั้งใจจะปลูกพืชไว้กินเอง แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิด
ทั้งปลูกไม่ขึ้น แมลงลง หนอนลง ฯลฯ ปัญหามากมาย จึงจำเป็นต้องหาความรู้เพิ่มเติม โดยเริ่มจากหาความรู้ในอินเตอร์เน็ต
ไปบ้านปราชญ์ หาหลักสูตรอบรม จนเจอกับหลักสูตรฅนกล้าคืนถิ่น ซึ่งใช้ขบวนการตื่นรู้เป็นกุญแจอบรม
ทำให้เกิดการมองเห็นอุปสรรคของตัวเองด้วยตัวเอง ทำให้สามารถเข้าใจเรื่องสำคัญคือการพึ่งพาตนเองได้
ซึ่งข้อนี้เป็นปัจจัยหลักที่ทำให้คนติดกับปัญหา เมื่อมัวแต่รอคอยความหวังจากการพึ่งคนอื่นหรือภาครัฐจึงสำเร็จช้า
และได้ความรู้อื่นๆในช่วงนั้นมากทีเดียว แต่ก็ยังมีข้อสงสัยบางเรื่องในการทำเกษตรจึงยังคงหาข้อมูลเพิ่มเติมในเรื่องเกษตรต่อมา

โดยตัวเองก็รู้สึกว่าโชคดี คิดถูกแล้วที่เริ่มต้นเร็วโดยยังมีแรงที่จะเริ่มต้นใหม่อยู่ และคำตอบที่ได้จากการทำเกษตรก็ตอบโจทย์ในเรื่องความสุขได้มาก
เพียงแต่ลองผิดลองถูกมากไม่ได้เนื่องจากทุนที่มีอยู่ไม่มากพอ ดังนั้นหากท่านใดต้องการเริ่มทำเกษตร โดยที่ไม่มีประสบการณ์ตรงมาก่อน
ควรทำแบบเกษตรวันหยุดหรือทำเป็นกิจกรรมเสริมไปก่อนจะดีกว่าลาออกจากงานมาทำเลย จะทำให้มีทุนในการแก้ปัญหามาก
เพราะมันจะไม่ง่ายเหมือนที่คิด อันนี้มันไม่เหมือนกับเกษตรกรที่ไม่มีทางเลือกคือเป็นเกษตรกรโดยกำเนิดเพราะเขาทำแบบสืบทอดกันมา
ไม่ได้หาทางแก้ไขปัญหา ผลที่ได้ออกมาอย่างไรเขาก็รับได้ แต่เราอาจรับไม่ได้ มัวแต่หาทางแก้ปัญหา ทุนก็ต้องมี
เวลาที่สงสัยก็เพิ่มอีก แก้ถูกจุดบ้างไม่ถูกจุดบ้าง เรียนก็ไม่ได้เฉพาะทางเกษตรอาจทำให้ไปไม่ถึงฝัน เนื่องจากท้อเสียก่อน
ดังนั้นจงทดสอบตนเองจนมั่นใจเสียก่อน ค่อยผันตัวเองมาทำการเกษตรแบบเป็นอาชีพหลัก”

“ทุกวันนี้ผมมีความสุขกับการทำเกษตร และค่อยๆ ทยอยมีผลผลิตเพิ่มขึ้น เนื่องจากไม้ที่เราปลูกเริ่มให้ผลผลิตแล้ว
และมากจนต้องแจกเพื่อนบ้านเพราะเริ่มกินไม่ทันแล้วครับ”